Өглөө цагтаа гэрээсээ гарлаа. Жагсаалаараа сургуульдаа явдаг хүүхдүүд нөгөө замаараа явж байна. Хажуугийн байрнаас гарч явдаг өвгөн хувцас нь ч өөрчлөгдөөгүй алхаж яваа харагдана. Машинууд хүртэл зам тээврийн дүрмийн дагуу. Бүх юм эмх цэгцтэй, цэвэрхэн, яг л өчигдрийн, уржигдрын, урьдны хэвээрээ. Хүмүүс рүү харлаа. Зарим нь харц мөргөлдөнгүүт шууд бултуулна. Эсвэл анзаараагүй байдал гаргана. Тэгсэн чинь нэг кино санаанд ордог байгаа. Jim Carrey-ийн Truman Show. Хэхэ. Өөрийгөө Truman гэж бодоод буудлын тавцан дээр зогсож байснаа гэнэт цүнхээ дээш нь шидээд, муухай орилоод дөрвөн мөчөө сарвагануулаад, үсэрч цовхчлоо. Хэн ч анзаарсан шинжгүй. Тал тал тийшээ огцом эргэн харвал түрүүчийнх шиг, “өөрийг нь ажиглаж байгаагаа мэдэгдэж болохгүй шүү” гэсэн даалгавар авсан мэт бушуухан өөр тийш харах юм уу, огт юу ч болоогүй царай гаргана. Тэгэхээр нь би бүр тэрий хадаад унаад өглөө. Хэсэг нүдээ аниад хэвттэл, удалгүй зогсоолын ажилтнууд бас дамнуурга барьсан 2 эмч болтой нөхдүүд миний дэргэд ирлээ. 2 эмч барилгачдын өмсдөг шиг дуулга өмсжээ. Би ч шурдхийн босоод халтар болоогүй ч гэсэн хувцасаа гүвэнгээ, “大丈夫、大丈夫” гэж хэлчихээд цахилгаан тэргэнд үсрэн суулаа. Киноны төгсгөлийн хэсэг санаанд орлоо. Truman завинд суугаад, эрх чөлөөтэй газар луу зугтдаг даа. Би ч гэсэн хаачихаа бодлоо. Монгол уу? Америк уу? Эсвэл хаа нэгтээх ширэнгэн ой юу?
Нэг мэдсэн ажил дээрээ ирцэн байна. Би хаашаа ч зугтаахгүй юм шиг байнөө. Яагаад гэвэл нэгдүгээрт Японд(эмх цэгцтэй, цэвэрхэн, дэг журамтай) дасчихжээ. Хоёрт гэвэл би Truman биш, намайг хэн ч ажиглаагүй. Хэхэ.
Хөөе балай! ажлаа хий!
んんん За!
2006/10/31
2006/10/30
Тэр нэгэн хавар
Юу ч хамаагүй бичээд байнаа. Нэгэнт өдөр болгон бичнэ гэцийм чинь. Монгол гаран дээр хурдан бичиж сурнаし. Хэдэн өдөр үргэлжлүүлж чадахаа ч бас үзье байз.
Дунд ангид болсон нэгэн явдал санаанд орчлоо. Нэг өдөр Төгөлдөр багш (уул нь одон орны багш биш) “6 сарын 20-нд хоёр од зөрөх үзэгдэл дэлхийгээс тод харагдана. Надад дуран бий, хэдүүлээ цуг харах уу?” гэж бидний гурван нөхдийг уруу татдаг юм байна. Гэхдээ дурангийн цамхаг олон жил ашиглаагүй болохоор хог новшоор дүүрэн, цэвэрлэх хэрэгтэй гэв. Бид ч уухайн тас зөвшөөрч, түлхүүрийг нь аваад орж үзлээ. Ээ бурчкан минь, дүүрэн эвдэрхий сандал ширээ, тоос шороо, хамгийн айхтар нь шал тэр чигтээ 30 см зузаан шувууны сангас. Дээврийн хаалт нь эвдэрч, гүйцэд хаагдахаа больсон учраас шувуу үүрлэсэн байж.
Ёшш! Дайрчихлаа. Ангийнхаа заримыг найрч барьж туслуулаад бүтэн өдөржингөө цэвэрлэв. Хэдэн шуудай сангас гаргаж хаясан бөө мэд. Нөгөө эвдэрсэн дээврийг найз маань “амиа золиослон”, тэр өндөрт гадна талд нь гарч янзалснаар, хаалтыг нээж хаах болон дээврийг бүхэлд нь эргүүлдэг гар ажиллагаатай 2 дамар засагдлаа. Хамгийн сүүлд туслагч багийнхан ч харьчихсан, харуй бүрий болсон хойно гурвуулаа дөнгөж савандаж угаагаад хатаж байгаа дурангийн өрөөнд оймстойгоо, жижигэн магнитфоноо барьсаар орлоо. Тамхи ч татдаггүй жоохон хүүхдүүд байж. Гурвуулаа “Байлдагч Хүдэр хөлгийг баруун тийш 90 градус эргүүлээд! Гүйцэтгэе” мэтээр командлахад дамраас унжих гинжнээс татаж дээврийг эргүүлэн, шөнийн Улаанбаатарын хараачлах зэргээр наадсаар, сүүлдээ ядарсандаа зүгээр л шөнийн тэнгэрийг харан хэвтэж элдвийг ярилцсаар нойрсоцгоолоо.. Од зөрөх өдөр болтол бас хэдэн өдөр бий.
Тэрнээс хойш хичээлийн завсарлагаагаар ч тэр, цонхолсон ч тэр нөгөөхлүүгээ гүйдэг боллоо. Нэг зовлонтой нь өөр ангиар дамжиж ордог нь. Орж гарахад тэр ангийн багш нь шилнийхээ дээгүүр ажигласхийгээд л сууж байна. Ороод сүртэй хийх юм байхгүй, дуран ч хараахан зоогоогүй. Тэхдээ л нэг л гоё. Хааяа коридорт Төгөлдөр багштай тааралдаад дуранг байрлуулахад бэлэн болсныг илтгэхэд “Тэгнээ, тэгжаагаад” гэх.
Гэтэл нэг сайхан нартай өдөр нөгөө дамждаг ангийн нүдний шилтэй багш, зүгээр л “Үл бүтэх нөхдүүд нэг л сэжигтэй. Яав ч нэг эсэргүү зүйл хийж байгаа" гэдэг цэвэр хардлага сэрдлэг бүхий шалтгаанаар түлхүүрийг хураана гэнээ. Шарандаа ч тэр үү, сургуулийн охидуудын харцанд өрттөг, тэрүүхэн тэндээ бардамдаа ч тэр үү, өөр ангийнхны дэргэд “Од зөрөхийг харахжаагаан” гэж яг хэлж харагдаач. Яаж ч чадалгүй өгчихлөө. Гурвуулаа Төгөлдөр багшид хэлж үзлээ. Нэг л хөдөлдөггүй ээ. Одоо бодохнээ “хаврын шалгалт ойртчихоод байхад, хүүхдүүдийг хичээл хийлгэсэнгүй” гэсэн хэрэгт орохвий гэж бодсон ч юм уу дөө. Ямартай ч түлхүүрээ авч чадалгүй байсаар зуны амралт ч боллоо. Од ч зөрдгөөрөө зөрөө л биз. Тэр намартаа өөр сургуульд шилжээд алга болсон дог.
Ийм л юм болсийм даа.
Дараа нь хэдэн жилийн дараа сургуулийнхаа тэрүүгээр явж байгаад хартал дээвэр нь жоохон онгойсон байлаа. Хэсэг харж зогслоо. Гэнэт хэн нэгэн нь хажуугаас “хөөе, юугаа гөлрөөд байгаам бэ, явъя! ”
んんん За!
Дунд ангид болсон нэгэн явдал санаанд орчлоо. Нэг өдөр Төгөлдөр багш (уул нь одон орны багш биш) “6 сарын 20-нд хоёр од зөрөх үзэгдэл дэлхийгээс тод харагдана. Надад дуран бий, хэдүүлээ цуг харах уу?” гэж бидний гурван нөхдийг уруу татдаг юм байна. Гэхдээ дурангийн цамхаг олон жил ашиглаагүй болохоор хог новшоор дүүрэн, цэвэрлэх хэрэгтэй гэв. Бид ч уухайн тас зөвшөөрч, түлхүүрийг нь аваад орж үзлээ. Ээ бурчкан минь, дүүрэн эвдэрхий сандал ширээ, тоос шороо, хамгийн айхтар нь шал тэр чигтээ 30 см зузаан шувууны сангас. Дээврийн хаалт нь эвдэрч, гүйцэд хаагдахаа больсон учраас шувуу үүрлэсэн байж.
Ёшш! Дайрчихлаа. Ангийнхаа заримыг найрч барьж туслуулаад бүтэн өдөржингөө цэвэрлэв. Хэдэн шуудай сангас гаргаж хаясан бөө мэд. Нөгөө эвдэрсэн дээврийг найз маань “амиа золиослон”, тэр өндөрт гадна талд нь гарч янзалснаар, хаалтыг нээж хаах болон дээврийг бүхэлд нь эргүүлдэг гар ажиллагаатай 2 дамар засагдлаа. Хамгийн сүүлд туслагч багийнхан ч харьчихсан, харуй бүрий болсон хойно гурвуулаа дөнгөж савандаж угаагаад хатаж байгаа дурангийн өрөөнд оймстойгоо, жижигэн магнитфоноо барьсаар орлоо. Тамхи ч татдаггүй жоохон хүүхдүүд байж. Гурвуулаа “Байлдагч Хүдэр хөлгийг баруун тийш 90 градус эргүүлээд! Гүйцэтгэе” мэтээр командлахад дамраас унжих гинжнээс татаж дээврийг эргүүлэн, шөнийн Улаанбаатарын хараачлах зэргээр наадсаар, сүүлдээ ядарсандаа зүгээр л шөнийн тэнгэрийг харан хэвтэж элдвийг ярилцсаар нойрсоцгоолоо.. Од зөрөх өдөр болтол бас хэдэн өдөр бий.
Тэрнээс хойш хичээлийн завсарлагаагаар ч тэр, цонхолсон ч тэр нөгөөхлүүгээ гүйдэг боллоо. Нэг зовлонтой нь өөр ангиар дамжиж ордог нь. Орж гарахад тэр ангийн багш нь шилнийхээ дээгүүр ажигласхийгээд л сууж байна. Ороод сүртэй хийх юм байхгүй, дуран ч хараахан зоогоогүй. Тэхдээ л нэг л гоё. Хааяа коридорт Төгөлдөр багштай тааралдаад дуранг байрлуулахад бэлэн болсныг илтгэхэд “Тэгнээ, тэгжаагаад” гэх.
Гэтэл нэг сайхан нартай өдөр нөгөө дамждаг ангийн нүдний шилтэй багш, зүгээр л “Үл бүтэх нөхдүүд нэг л сэжигтэй. Яав ч нэг эсэргүү зүйл хийж байгаа" гэдэг цэвэр хардлага сэрдлэг бүхий шалтгаанаар түлхүүрийг хураана гэнээ. Шарандаа ч тэр үү, сургуулийн охидуудын харцанд өрттөг, тэрүүхэн тэндээ бардамдаа ч тэр үү, өөр ангийнхны дэргэд “Од зөрөхийг харахжаагаан” гэж яг хэлж харагдаач. Яаж ч чадалгүй өгчихлөө. Гурвуулаа Төгөлдөр багшид хэлж үзлээ. Нэг л хөдөлдөггүй ээ. Одоо бодохнээ “хаврын шалгалт ойртчихоод байхад, хүүхдүүдийг хичээл хийлгэсэнгүй” гэсэн хэрэгт орохвий гэж бодсон ч юм уу дөө. Ямартай ч түлхүүрээ авч чадалгүй байсаар зуны амралт ч боллоо. Од ч зөрдгөөрөө зөрөө л биз. Тэр намартаа өөр сургуульд шилжээд алга болсон дог.
Ийм л юм болсийм даа.
Дараа нь хэдэн жилийн дараа сургуулийнхаа тэрүүгээр явж байгаад хартал дээвэр нь жоохон онгойсон байлаа. Хэсэг харж зогслоо. Гэнэт хэн нэгэн нь хажуугаас “хөөе, юугаа гөлрөөд байгаам бэ, явъя! ”
んんん За!
2006/10/29
Subscribe to:
Posts (Atom)
