Үлдсэн нэгийгээ хүлээгээд найзтайгаа Сүхбаатар жанжны хөшөөг тойрсон гинжин дээр сууж байснаа юу нь хатгасийн бөө мэд хөшөө рүү авирч гарлаа. Доороос нь харахад гайгүй байсан чинь авирахад нэлээн өндөр бас эвгүй байна шүү. Арай гэж морьны бөгсөн дээр гараад жанжны тохойноос сугадсан чинь аймар том, бараг л тэвэрхээр юм байдаг байгаа. Тэгтэл доогуур явж байсан япон жуулчид шаагилдаад л зураг авч байна. Би ч ичиж зовохыг мэдэх биш өөдөөс нь даллаад л, жанжинтай ижилхэн pause аваад л элдэвлэж өглөө. Манай найз санаа нь зовсон болтой нэлээн хол очоод зогсчихож.

Ай көөркий, күүкэд нас минь, сайхан Улаанбаатар минь.
Та бүхэнд ч гэсэн Сүхбаатарын хөшөөтэй сайхан дурсамж бий л байх. Ганбаа, Баярсайхан нарын хэлсэнчлэн утаан дундаас Сүхбаатарийн хөшөөг олж харах юм бол "Хн, тавьтаргүй золиг шдээ" гэж миний тухай нэг бодчоорой. :)
Бүгдээрэнд чинь амжилт!